Gilirkan Jawatan Ketua Menteri Pulau Pinang?

Hari ini, 29 September 2009, Berita Harian melaporkan Pemuda Parti Keadilan Rakyat (PKR) Pulau Pinang mahu jawatan Ketua Menteri Pulau Pinang digilirkan berdasarkan formula baru yang memberi peluang sama rata kepada semua kaum untuk menjadi pemimpin bagi menggantikan formula Barisan Nasional (BN) yang memberi jawatan tertinggi itu hanya kepada kaum Cina dan jawatan timbalan ketua menteri kepada kaum Melayu.



Penulis hanya tersenyum sahaja apabila membaca berita ini. Terbayang-bayang, bagaimana agaknya wajah Lim Guan Eng bila membaca cadangan ini. Sanggupkah bapanya, Lim Kit Siang memberi ‘perkenan’ kepada kaum lain, terutamanya kepada kaum Melayu untuk menduduki jawatan No. 1 di Pulau Pinang ini buat pertama kali?

‘Formula Baru’ sebagaimana yang dicanangkan oleh Pemuda PKR PP ini pun sebenarnya bukanlah ‘baru’. Sebenarnya, formula ini juga telah diperkenalkan oleh Barisan Nasional (BN) semasa memerintah Negeri Sabah selepas Pilihanraya 1990 dahulu. Bezanya, jawatan Kemua Menteri Sabah ketika itu digilirkan antara Bumiputera Islam, Bumiputera bukan Islam dan Kaum Cina untuk tempoh setiap dua tahun. Walaubagaimanapun, sistem ini kemudiannya menimbulkan bantahan dan pelbagai masalah lain. Namun ia tetap terpaksa dilaksanakan ketika itu kerana keadaan politik Negeri Sabah yang kompleks.

Dalam konteks Pulau Pinang pula, sebelum Pilihanraya 2008 yang lalu, salah satu punca kejatuhan BN adalah kerana kesilapan tidak mengumumkan pengganti Y.B. Tan Sri Koh Tsu Koon lebih awal. Justeru itu, DAP mengambil kesempatan memainkan api perkauman dengan menuduh UMNO ingin melantik orang Melayu menjawat jawatan No. 1 PP dan perkara ini sedikit sebanyak menjejaskan undi masyarakat bukan Melayu seterusnya mengundang kejatuhan BN.

Justeru itu, adakah DAP berani menjilat kembali ludah mereka dengan membenarkan kaum bukan Cina khususnya Melayu untuk memegang jawatan KM PP selaras dengan tuntutan Pemuda PKR yang mendakwa Pakatan Rakyat (PR) tidak bersikap perkauman seperti BN? Malah, nak beri jawatan EXCO kepada wakil tunggal PAS pun payah, akhirnya diberi jawatan saguhati menjaga Majlis Agama Islam Negeri. Dalam konteks lebih luas, adakah semua kaum di Pulau Pinang bersedia untuk menerima KM dari kaum-kaum minoriti seperti daripada Kaum India yang hanya berjumlah lebih kurang 10.4% sahaja jika sistem penggiliran tersebut benar-benar dilaksanakan? (Sudah tentu HINDRAF & lain-lain NGO India akan memperjuangkan agar kaum India turut diberi giliran menjadi KM PP).



Sedikit catatan, kaum Melayu di PP sebenarnya berpeluang untuk menjadi KM pada pilihan raya umum 1990, apabila UMNO memenangi 12 kerusi manakala Gerakan hanya memenangi tujuh kerusi. Keputusan itu membolehkan BN terus memerintah apabila mendapat 19 kerusi berbanding DAP yang hanya mendapat 14 kerusi. Bagaimanapun, atas dasar bertimbang rasa orang-orang Melayu, UMNO menyerahkan kuasa pemerintahan kepada Gerakan. Begitu juga dalam pilihan raya umum 1995 di mana Umno menang 12 kerusi, Gerakan 10 kerusi, MCA 9 kerusi, MIC 1 sedangkan DAP menang 1 kerusi saja. Tetapi jawatan Ketua Menteri tetap dipegang oleh Kaum Cina dari Parti Gerakan. (Lucunya, kini terdapat dikalangan DAP yang membuat lawak mengatakan mereka juga bermurah hati apabila memberikan jawatan Menteri Besar Perak kepada kaum Melayu (PAS) dibiarpun mendapat majoriti kerusi di DUN Perak – ironinya, itupun selepas ribut taufan pergaduhan Lim Kit Siang dengan Istana Perak. Tapi alhamdulillah, semua itu kini hanya tinggal kenangan. DAULAT TUANKU!!!)

Namun bagi penulis, tanpa melihat cadangan ini dalam konteks politik BN atau PR, cadangan ini wajar dipersetujui memandangkan Kaum Melayu di PP telah lama terpinggir masa dahulu, inikan pula pada masa sekarang di bawah pemerintahan DAP yang mengaku kononnya nak laksanakan ‘pemerintahan sebagaimana zaman Khalifah Umar Abdul Aziz’.

Sultan Sarawak Darul Hana

Tidak, artikel ini bukannya ingin membicarakan tentang Raja-raja Brooke yang pernah memerintah Sarawak, tetapi mengenai seorang Pengiran (Putera/Tengku) dari Brunei yang pernah menjadi Sultan di Sarawak. Sememangnya sejarah yang diajar di sekolah-sekolah pada hari ini hanya memfokuskan kepada sejarah Rajah Putih Sarawak tanpa langsung menyebut bahawa seorang sultan pernah memerintah negeri tersebut.





Lebih kurang 200 tahun sebelum Dinasti Brooke menjadi Rajah Putih di Sarawak, Sarawak asalnya berada di bawah wilayah kawalan Kesultanan Brunei. Tidak banyak yang diketahui bagaimana Sarawak ditadbir oleh Kesultanan Brunei pada masa tersebut, tetapi berkemungkinan seorang yang setaraf dengan Gabenor pada hari ini diletakkan di kawasan tersebut. Sarawak pada masa lalu tidaklah seluas seperti pada hari ini, tetapi hanya meliputi lebih kurang sekitar wilayah Kuching dan Santubong sahaja.

Apabila Paduka Sri Sultan Muhammad Hassan ibni al-Marhum Sultan Saif ul-Rijal Nur ul-Alam , Sultan Brunei ke-sembilan yang memerintah pada tahun 1582 hingga 1598 mangkat, takhta pemerintaha telah jatuh kepada Putera sulungnya yang kemudian bergelar Paduka Sri Sultan 'Abdu'l Jalil ul-Akbar ibni al-Marhum Sultan Muhammad Hassan. Sultan Abdul Jalilul Akbar mempunyai seorang adinda (adik) bernama Pengiran Muda Tengah Ibrahim Ali Omar Shah atau lebih dikenali sebagai Raja Tengah.

Menurut sumber lisan, Pengiran Muda Tengah turut berkeinginan untuk menjadi Sultan Brunei. Baginda membantah dengan menyatakan abangnya lahir ketika ayahandanya belum menjadi Putera Mahkota, sedangkan dia lahir ketika Sultan Muhammad Hassan dilantik sebagai Putera Mahkota. Pengiran Muda Tengah berpendapat, baginda lebih layak untuk menjadi Sultan berbanding abangnya. Sultan Abdul Jalilul Akbar adalah seorang yang bijak. Dia memahami maksud adindanya itu dan cuba memenuhi keinginan adindanya. Jalan penyelesaian untuk Sultan Abdul Jalilul Akbar adalah dengan melantik Pengiran Muda Tengah sebagai Sultan di tempat lain. Dengan itu, Pengiran Muda Tengah telah diangkat sebagai Sultan Sarawak, kerana Sarawak ketika itu merupakan salah satu wilayah Brunei.

Menurut Salsilah Raja-Raja Brunei, Pengiran Muda Tengah berkenan menerima perlantikan tersebut dan baginda membuat persiapan untuk pergi ke Sarawak dengan ditemani oleh lebih daripada 1,000 perwira dari kaum Sakai, Kedayan and Pulau Bunut. Beberapa golongan bangsawan turut berangkat bersamanya untuk membantu baginda mengurus sebuah negeri baru. Kebanyakan daripada mereka merupakan nenek moyang kepada masyarakat Melayu di Sarawak pada hari ini.

Di Sarawak, Sultan baru dan anak buahnya mula membina sebuah istana dan benteng untuk mempertahankan istananya. Sultan Tengah kemudian melantik orang-orang besarnya. Antaranya ialah Patinggi Datuk Seri Setia, Indera Wangsa Shahbandar Datu, Datu Amar Setia Di-raja dan Datuk Temenggong Laila Wangsa. Setelah semuanya selesai, Sultan Tengah mengisytiharkan dirinya sebagai Sultan Ibrahim Ali Omar Shah, Sultan Sarawak yang pertama. Menurut Sejarah Sambas, Sultan Tengah juga dikenali dengan nama Sultan Abdul Jalil. Dikatakan pada masa inilah negeri ini digelar sebagai Sarawak Darul Hana.

Sekitar tahun 1599, Sultan Tengah melawat Pahang yang kemudiannya menjadi sebahagian daripada taklukan Kerajaan Johor, untuk melawat Raja Bonda yang merupakan ibu saudara Sultan Tengah yang telah berkahwin dengan Sultan Abdul Ghafur Muhyiddin Shah ibnu Sultan Abdul Kadir Alauddin Shah. Semasa tinggal di sana, lama tinggal, Sultan Tengah telah diminta untuk menari. Tetapi semasa menari, saputangan teman tarian baginda hampir memukul wajah baginda. Baginda menjadi sangat marah hingga menyebabkan baginda menampar pasangannya. Insiden ini menyebabkan Sultan Johor menjadi sangat kecewa dan Sultan Tengah disarankan untuk meninggalkan Johor secepat mungkin.

Menurut versi Sejarah Sambas pula, Sultan Tengah terpaksa meninggalkan Johor kerana ia menolak tawaran Raja Bonda untuk mengahwini puteri Sultan Johor yang dikenali sebagai Encik Zohra. Semasa pelayaran untuk kembali ke Sarawak, kapal Sultan Tengah telah dilanda taufan yang menyebabkannya terkandas di Sukadana (Dalam wilayah Provinsi Kalimantan Barat, Indonesia, pada hari ini). Sukadana ketika itu diperintah oleh Penambahan Giri Mustika, Sultan Muhammad Saifuddin, yang baru sahaja memeluk Islam dan dibantu oleh Syeikh Syamsuddin dari Mekah. Sultan Tengah turut belajar di bawah Syeikh Syamsuddin selama baginda tinggal di sana. Semasa di Sukadana, Sultan Tengah telah berkahwin dengan salah seorang puteri Sukadana iaitu Puteri Surya Kesuma, yang merupakan adinda Sultan Muhammad Saifuddin.

Sultan Tengah tinggal di Sukadana dan meminta izin untuk membantu menyebarkan ajaran Islam di kawasan tersebut. Diputuskan baginda perlu melaksanakannya di Sungai Sambas. Maka pada sekitar tahun 1600, Sultan Tengah meninggalkan Sukadana melalui Sungai Sambas dengan diiringi 40 buah perahu yang lengkap bersenjata. Di Sungai Sambas, mereka mendarat di Kuala Bangun dan Puteri Surya Kesuma kemudiannya melahirkan seorang putera bernama Radin Sulaiman. Dua putera lain kemudian turut lahir. Putera kedua ini dikenali sebagai Pengiran Badaruddin yang kemudiannya bergelar Pengiran Bendahara Seri Maharaja sementara putera ketiga, Pengiran Abdul Wahab kemudiannya bergelar Pengiran Temenggong Jaya Kesuma.

Sultan Tengah akhirnya tiba di Pekan Lama. Di sana, baginda disambut oleh pemerintah Pekan Lama, Ratu Sepudak, yang menyambutnya mengikut adat istidat dan protokol Di-raja. Sultan Tengah mendapati Ratu Sepudak mengizinkannya untuk menyebarkan Islam di sekitar kawasan tersebut meskipun Ratu Sepudak bukan seorang Muslim. Semasa baginda tinggal di sana, putera sulung Sultan Tengah, Radin Sulaiman telah berkahwin dengan puteri Ratu Sepudak bernama Puteri Mas Ayu Bongsu. Pasangan ini mempunyai seorang putera bernama Radin Bima yang kemudian bergelar Sultan Muhammad Tajuddin.

Ketika Ratu Sepudak mangkat, baginda digantikan oleh Prabu Pengiran Radin Kenchana yang kemudiannya melantik Radin Sulaiman sebagai salah seorang pembesarnya. Dikatakan bahawa Ratu Sepudak mahu menyerahkan takhta kerajaan kepada Sultan Tengah memandangkan baginda mempunyai pengalaman menguruskan negara, tetapi cadangan tersebut telah ditentang oleh keluarga diraja yang lain. Sekitar tahun 1630, Sultan Tengah pergi ke Matan (Dalam wilayah Provinsi Kalimantan Barat, Indonesia, pada hari ini). Di Matan, baginda berkahwin dengan salah seorang Puteri Matan yang kemudian melahirkan Pengiran Mangku Negara. Pengiran Mangku Negara kemudiannya menjadi Sultan Matan.

Setelah beberapa tahun tinggal di Matan, Sultan Tengah kembali semula ke Sarawak. Setelah kembali ke Sarawak, baginda berhenti di suatu tempat bernama Batu Buaya, di Santubong. Di sanalah baginda dibunuh oleh salah seorang pengikutnya. Ketika berita kematiannya tersebar, Datu Patinggi, Datu Shahbandar, Datu Amar dan Datuk Temenggong datang ke Santubong untuk menyelesaikan upacara pengebumian mengikut tradisi Di raja Brunei. Dikatakan bahawa baginda mangkat pada tahun 1641, sekitar 10 tahun selepas anakanda baginda, Radin Sulaiman menjadi Sultan Muhammad Saifuddin I di Sambas. Sultan Tengah dimakamkan di Santubong, iaitu pada hari ini di Kampung Batu Buaya. Makam yang dibina berpadanan untuk menandakan kubur tersebut merupakan makam seorang Sultan.

Dengan kemangkatan baginda, Kesultanan Sarawak wujud dan berakhir hanya dengan seorang Sultan sahaja. Tetapi gelaran yang diberikan kepada golongan bangsawan di Sarawak masih kekal hingga ke hari ini.

Ke Bawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda Sultan Haji Hassanal Bolkiah Al-Mu'izzaddin Waddaulah ibni Almarhum Sultan Omar Ali Saifuddin, Sultan dan Yang Di-Pertuan Negara Brunei Darussalam melawat makam Sultan Tengah di Santubong pada bulan Ogos 2009

Wasiat Raja-raja Melayu

Gambar atas : Raja-raja Melayu bergambar bersama Wakil Ratu Britain.

Hubaya-hubaya bangsa, bahawa pada tarikh 5 Ogos 1957, Duli-duli Yang Maha Mulia sembilan orang Raja-raja Melayu sebagai raja pemerintah dari empat buah “Negeri Melayu Bersekutu” dan lima buah “Negeri Melayu Tidak Bersekutu” memberikan perkenan menurunkan tandatangan persetujuan kepada pembentukan Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu dengan memahat tujuh wasiat Raja-raja Melayu yang berbunyi :

Kami wasiatkan kepada zuriat keturunan kami tujuh perkara yang mana jika kami bersatu padu dan berpegang teguh padanya, selama itulah kamu akan aman dan damai dan selamat sejahtera. Tujuh perkara itu ialah :


1. Kami namakan dan kami panggil akan dia, bumi yang kamu pijak dan langit yang kamu junjung Persekutuan Tanah Melayu

2. Kami isytiharkan dan kami simpan untuk kamu dan kami benarkan kamu isytihar dan simpan untuk anak cucu kamu, selain gunung-ganang, tasik dan hutan simpan, Tanah Simpanan Melayu sehingga nisbah 50 peratus, selebihnya kamu rebutlah bersama-sama kaum lain

3. Bagi menjaga kamu dan bagi melindungi anak cucu kami serta hak milik kamu, kami tubuhkan Rejimen Askar Melayu selain untuk membanteras kekacauan dalam negara dan ancaman dari luar negara

4. Kami kekalkan dan kami jamin kerajaan dan kedaulatan Raja-raja Melayu memerintah negara ini

5. Kami isytiharkan Islam sebagai agama Pesekutuan

6. Kami tetapkan bahasa kebangsaan ialah Bahasa Melayu

7. Kami amanahkan dan kami pertanggungjawabkan kepada Raja-raja Melayu untuk melindungi kedudukan istimewa orang Melayu dan kepentingan sah kaum-kaum lain


Sila baca dan fahami wasiat di atas tanpa prejudis perkauman dan politik sempit, khususnya kepada segelintir chauvinist yang masih lagi wujud di negara kita selepas hampir setengah abad merdeka.

DAULAT TUANKU!!!!

Sempadan Sebenar Semenanjung Tanah Melayu

Jika pada hari ini ditanya kepada pelajar sekolah hinggalah kepada ahli politik, kawasan manakah yang dikatakan sebagai semenanjung Tanah Melayu? Pasti jawapannya adalah 11 buah negeri di semenanjung Malaysia kini. Tetapi sempadan semenanjung Tanah Melayu sebenarnya jauh lebih luas, iaitu meliputi daripada pulau Singapura di bahagian selatan hinggalah ke utara di segenting Kra yang di bawah wilayah Negara Thai dan Myanmar pada hari ini.





Pada masa dahulu, semenanjung Tanah Melayu turut meliputi wilayah Segenting Kra yang kini termasuk di dalam wilayah Negara Thai dan Myanmar. Penduduk di Negeri Patani bertutur dalam Bahasa Melayu dialek Kelantan (Yawi) sementara penduduk Melayu daripada wilayah Setul hinggalah ke Rundung dan Pulau Dua (Kawthoung) di dalam wilayah Myanmar pada hari ini bertutur dalam Bahasa Melayu dialek Kedah. Penduduk Melayu di kawasan ini bukanlah pendatang, sebaliknya merupakan kaum pribumi yang telah menduduki kawasan ini sejak zaman berzaman, iaitu warisan daripada Kerajaan Srivijaya dan Langkasuka. Sebahagian daripada maklumat ini boleh dirujuk pada laman sesawang http://sejarahnagarakedah.blogspot.com/ dan http://patanibook.blogspot.com/.

Binaan di Rundung (Ranong) yang menjelaskan sempadan sebenar bumi Melayu dan Siam

Selepas kejatuhan Kerajaan Siam yang berpusat di Ayuthia pada tahun 1767 akibat serangan Burma, telah bangkit satu kuasa Thai iaitu Kerajaan Thonburi di bawah pemerintahan Raja Taksin. Raja Taksin ini telah menyerang Kerajaan-kerajaan Melayu di Negeri Ligor, Cahaya, Rundung, Terang, Ghraibi, Bukit, Bedalung dan Singgora. Negeri Patani terselamat daripada serangan tersebut. Walaubagaimanapun, benteng terakhir negeri Melayu ini kemudiannya berhadapan dengan serangan demi serangan daripada pihak Thai.

Anglo-Siamese Treaty, 1909, yang dibuat antara British dengan pihak Thailand telah memisahkan sama sekali semenanjung Tanah Melayu kepada dua bahagian. Perjanjian ini dibuat tanpa melibatkan perbincangan dengan Raja-raja Melayu di negeri-negeri yang berkenaan. Wilayah-wilayah milik Melayu daripada Patani, Singgora, Setul hinggalah ke segenting Kra telah diakui British sebagai hak milik Thai.

Ketika era pemerintahan Phibun Songkram, Perdana Menteri Thai pada tahun 1938, dia telah menukar nama Negara Siam kepada Prathet Thai/Thailand. Secara umumnya, Thailand bermaksud “Negara Bagi Orang-orang Bebas”, tetapi secara metaforiknya, ia bermaksud “Tanah Orang-orang Thai”. Phibun Songkram memerintah secara kuku besi dan berhasrat menjadikan Thailand sebuah negara kesatuan berdasarkan kepada budaya Kaum T’ai dan agama Buddha Theravada. Kaum-kaum minoriti termasuklah Melayu telah dipaksa untuk “menjadi Thai” melalui pemaksaan dasar Thai Ratthaniyom.

Selain daripada itu, nama-nama tempat yang berbaur Melayu di kawasan segenting Kra juga telah diubah kepada sebutan dalam Bahasa Thai. Di bawah ini dinyatakan kembali nama sebenar antara sebahagian kawasan-kawasan di bahagian selatan Siam dalam Bahasa Melayu yang telah di’Thai’kan untuk peringatan dan rujukan kita semua serta generasi akan datang khasnya.


Phuket (Bukit). Nama lain ialah Tongkah.

Thalang (Tanjung Salang)

Yala (Jala)
Betong (Betung)
Bannang Sata (Benang Setar)
Raman (Reman)
Kabang (Kabae / Kabe)
Krong Pinang (Kampung Pinang)

Narathiwat (Menara)
Tak Bai (Tabal)
Rueso (Rusa)
Su-ngai Kolok (Sungai Golok)
Su-ngai Padi (Sungai Padi)
Tanyongmat (Tanjung Mas)

Buketa (Bukit Tar)

Pattani (Pantai Ini)
Sai Buri (Selindung Bayu @ Teluban)
Yaring (Jaring)
Krue Sae (Gersik)
Panare (Penarik)
Yarang (Jarang @ Binjai Lima)

Songkhla (Singgora) bermaksud ‘Bandar Singa’
Chana (Chenok)
Na Thawi (Nawi)
Thepha (Tiba)
Saba Yoi (Sebayu)
Ranot (Renut)
Sadao (Sendawa)

Samila Beach (Pantai Bismillah)

Satun (Setul)

Khuan Don (Dusun)

Phang Nga (Pungah). Ada sumber lain mengatakan daripada nama 'Kuala Bunga'.

Ko Similan (Pulau Sembilan)

Ko Panyee (Pulau Panji)

Ko Phi Phi (Pulau Pi Ah Pi)

Takua Pa (Kupa)

Phattalung (Bedalong / Merdelong)

Trang (Terang)

Ranong (Rundung)

Krabi (Ghraibi)

Chaiya (Cahaya)

Nakhon Si Thammarat (Nagara Sri Dharmaraja / Bandar Sri Raja Dharma). Nama lama bagi negeri ini ialah ‘Tambralingga / Ligor’.

Tenasserim (Tanah Seri). Di dalam wilayah negara Myanmar (Burma) pada hari ini.

Pada hari ini, British-Malaya telah merdeka dan bergabung bersama Sabah dan Sarawak untuk membentuk Malaysia. Singapura yang didiami oleh majoriti kaum Cina kemudiannya telah disingkirkan dan membentuk pemerintahan republik sendiri. Daerah Pulau Pinang dan Daerah Seberang Perai, tidak seperti Daerah Dinding yang telah dipulangkan kembali kepada Negeri Perak, tidak dipulangkan semula kepada Negeri Kedah sebaliknya kekal menjadi sebuah negeri berasingan dengan majoriti penduduknya pada hari ini berketurunan Cina.

Sementara nasib kaum Melayu yang di bawah Negara Thai masih tidak jelas. Pada hari ini, Kaum Melayu hanya masih menjadi majoriti di Negeri Setul, empat daerah di Negeri Singgora iaitu Tiba, Chenak, Sebayu dan Nawi serta di Negeri Patani (Hari ini telah dipecahkan kepada Patani, Yala dan Narathiwat). Hanya masyarakat di wilayah-wilayah ini sahaja yang masih mampu bertutur dalam Bahasa Melayu mengikut dialek tempatan. Sementara masyarakat Melayu Islam di wilayah asal Melayu lainnya disebabkan menjadi kaum minoriti, kebanyakannya telah berintegrasi dengan kaum Thai dan tidak mampu lagi untuk bertutur dalam bahasa Melayu. Hanya agama Islam sahaja yang menjadi petunjuk mereka merupakan keturunan Melayu. Walaubagaimanapun, masyarakat Melayu di wilayah Pulau Dua (Kawthoung), Myanmar, masih lagi bertutur dalam Bahasa Melayu dialek Kedah pada hari ini.

Kita di Malaysia pada hari ini sebenarnya hanya mewarisi separuh daripada wilayah asal semenanjung Tanah Melayu.

Kaum Utsul di Pulau Hainan

Kaum Utsul merupakan salah satu kumpulan etnik kecil yang tinggal di pulau Hainan, Republik Rakyat China. Mereka berdiam di hujung selatan Pulau Hainan iaitu berhampiran dengan bandar Sanya.





Apa pula kaitan Kaum Utsul ini dengan Kaum Melayu di Malaysia? Kaum Utsul ini merupakan keturunan pelarian Cham yang melarikan diri dari tanah air mereka iaitu di Negara Melayu Champa (sekarang terletak di selatan Vietnam) untuk melarikan diri daripada serangan kaum Vietnam yang datang dari arah utara. Jika ditinjau dari sudut sejarah, selepas kemangkatan Raja Champa yang bernama Indrawarman IV, takhta kerajaan telah dirampas oleh seorang Vietnam bernama Luu Ky-Tong pada tahun 986 Masihi. Tindakan ini telah ditentang oleh penduduk Champa tetapi mereka tidak sanggup menentang orang Vietnam yang jauh lebih ramai dan kuat. Justeru itu, ramai daripada mereka telah berhijrah ke Hainan dan Canton di tenggara China. Pada tahun 986 Masihi, beberapa ratus orang Champa telah berhijrah ke Hainan di bawah pimpinan Pu Lo E. Dan pada tahun 987 dan 988 Masihi, dua rombongan lagi telah sampai di Canton dan memohon perlindungan China. Rombongan tahun 987 Masihi dipimpin oleh Li Nian Bing sementara rombongan tahun 988 Masihi dipimpin oleh Hu Xuan, yang merupakan pelat sebutan Cina untuk “Hussain”. Ketiga-tiga tokoh terbabit merupakan orang Islam.

Pelarian Cham yang melarikan diri ke kawasan sebelah utara iaitu di Pulau Hainan ini merupakan golongan dari kelas perniagaan sementara sebahagian besar pelarian Cham yang lain telah melarikan diri ke negara jiran iaitu Kemboja dan sebahagian kecil ke semenanjung Tanah Melayu. Sehingga ke hari ini, masih tidak diketahui bagaimana nama kaum mereka iaitu Champa boleh berubah menjadi nama Utsul di Pulau Hainan.

Kerajaan China mendefinisikan Kaum Utsul ini sekelas dengan Kaum ‘Hui’, memandangkan Kaum Utsul ini sebagaimana Kaum Hui menganut agama Islam. Walaubagaimanapun, daripada laporan oleh Hans Stübel, seorang ahli Etnografi dari Jerman yang "menemui" mereka sekitar tahun 1930-an dahulu, memaklumkan bahasa yang digunakan oleh Kaum Utsul ini sama sekali tidak berkaitan dengan mana-mana bahasa lain yang dituturkan di daratan besar China. Masyarakat etnik Utsul ini bertutur dalam Bahasa Tsat, yang merupakan salah satu daripada segelintir Bahasa daripada kelas Malayo-Polynesia yang menggunakan tonal (nahu). Pada hari ini, bilangan masyarakat etnik Utsul hanya sekitar 5,000 orang sahaja.

Bahasa Melayu di Taiwan

Sebagaimana catatan perjalanan Encik William Chai ke Taiwan yang telah disiarkan dalam akhbar Eastern Times bertarikh 28 April 2009, Selasa, di muka surat E8 dan E9.

Kaum Aborigines Taiwan adalah istilah yang digunakan untuk merujuk kepada kaum pribumi/bumiputera di Taiwan. Kajian terbaru menunjukkan nenek moyang mereka sudah mendiami pulau Taiwan lebih kurang 8,000 tahun sebelum imigran Cina berketurunan Han berhijrah dari Tanah Besar China ke pulau ini pada kurun ke-17. Kaum Aborigines Taiwan tergolong dalam kumpulan orang Austronesia iaitu bahasa dan genetik mereka lebih dekat dengan kumpulan etnik Austronesia yang lain seperti orang Filipina, Melayu, Indonesia, Madagascar dan Oceania. (Hill et al. 2007; Bird, Hope & Taylor 2004).

Menurut Encik William Chai, setiap pagi, pemandu pelancongnya, Hung Chia Hong, akan mengucapkan “Selamat Pagi”. Encik William Chai tidak berasa terkejut kerana pada anggapannya, adalah menjadi satu kelaziman Pemandu Pelancong akan mempelajari beberapa patah perkataan negara pelancong yang hadir bagi mendekatkan diri dengan pelancong tersebut. Walaubagaimanapun, ketika Encik William Chai tiba di Ibukota Taiwan iaitu Taipei, kumpulan pelancongan beliau telah melawat firma komersil yang dikenali sebagai The Mao’s Princess House yang menjual produk dari kawasan pergunungan. Keluarga Mao ini adalah dari kumpulan etnik Shao (Dieja sebagai “Thao” di Taiwan dan China). Etnik Shao merupakan etnik terkecil berbanding kaum asli Taiwan yang lain iaitu hanya berjumlah sekitar 300 orang. Perkampungan etnik Shao ini terletak di Danau Matahari Bulan (Sun Moon Lake), salah satu tarikan utama di Taiwan yang mendapat nama kerana keadaan bentuk danaunya. Mereka menjadikan Rusa Putih sebagai lambang etnik mereka.

Kumpulan beliau telah disambut oleh dua orang wanita cantik yang menyajikan mereka minuman teh ketika hadir. “Minum teh” wanita muda yang bernama Mao Siang Hui menyambut Encik William Chai ketika menghidangkan teh dari kawasan pergunungan tinggi kepadanya. “Xie-Xie Ni” (Bermaksud ‘terima kasih’ dalam Bahasa Mandarin). “Terima kasih” balas wanita tersebut. Mao Siang Hui kemudian bertanya kepada Encik William Chai dalam Bahasa Mandarin “Adakah anda datang dari Da Luk (Tanah Besar China)?” Encik William Chai berasa kehairanan kerana beranggapan sebelum ini wanita tersebut menyambutnya dalam Bahasa Melayu kerana mengetahui beliau datang dari Malaysia.

“Tidak, saya dari Malaysia. Tapi, jika awak menganggap saya datang dari China, mengapa awak bercakap dengan saya dalam Bahasa Melayu?”. Encik William Chai bertanya penuh keraguan. “Oh, tidak! Saya bercakap dalam bahasa saya sendiri, Bahasa Shao, yang mempunyai persamaan dengan Bahasa Melayu”. Mao Siang Hui membalas. Kemudian, seorang staf lelaki memaklumkan wanita tadi merupakan Puteri Shao, iaitu puteri kepada etnik Shao dengan nama keluarga Mao. Mereka merupakan cucu kepada Ketua Puak Shao.



Encik William Chai kemudian membuat semakan di Wikipedia bagi mendapatkan maklumat lanjut mengenai Kaum Aborigines di Taiwan. Fakta lain yang diperolehi adalah bahasa bagi etnik Ami (Puak terbesar di kalangan kaum asli Taiwan) menyebut nombor 5 sebagai “Lima” dan nombor 6 sebagai “Enam”. Walaubagaimanapun, pada hari ini, kebanyakan generasi muda orang asli di Taiwan tidak lagi mampu bertutur dalam bahasa asal mereka kerana mendapat pendidikan di Sekolah Cina.

Encik William Chai turut melawat Kampung Budaya Ami yang terletak di Daerah Hualien. Etnik Ami dalam Bahasa Mandarin disebut sebagai Ah Mei Zu. “Naruwan! (Selamat datang)” Encik William Chai disambut oleh seorang wanita Ami, Chuang Yik Mei. Beliau dimaklumkan masyarakat Ami mengamalkan budaya sebagaimana adat masyarakat Minangkabau iaitu perempuan menjadi ketua keluarga dan mempunyai kuasa yang lebih daripada lelaki. Walaubagaimanapun, kebanyakan adat ini tidak lagi diamalkan memandangkan ramai orang Ami yang telah berkahwin campur dengan masyarakat Han yang telah mempengaruhi budaya masyarakat Ami kini.

Chuang Yik Mei memaklumkan bagi memelihara kebudayaan etnik Ami, sebahagian penari di kampung budaya ini merupakan pelajar. Terdapat dua sesi persembahan budaya yang diadakan pada setiap petang iaitu pada jam 5.30 petang dan 7.20 petang. Salah satu tarian etnik Ami iaitu Tarian Buluh mempunyai persamaan dengan Tarian Alu-alu yang dimainkan oleh etnik Melanau di Negeri Sarawak.

Melayu Islam di Selatan Myanmar

Berdasarkan catatan Haji Mohd. Hashim (http://www.ibnuhashim.com/) yang telah ke selatan Myanmar sepuluh tahun dahulu. Beliau telah melintasi sempadan melalui laut dari Ranong, Thailand ke daerah Kawthoung, di dalam wilayah Tanintharyi, semenanjung Selatan Myanmar. Ketika era pemerintahan British, nama kawasan ini dikenali sebagai Victoria Point. Penduduk Melayu Islam tempatan pula memanggil tempat mereka ini sebagai Pulau Dua. Penduduk Melayu Islam di sini bertutur dalam Bahasa Melayu dialek Kedah.

Semasa kunjungannya, Haji Mohd. Hashim turut singgah di sebuah pulau bernama Ping Gai, dalam Bahasa Melayu bermaksud ‘Tempayan Pecah’. Pulau tersebut bersempadan dengan Kawthoung, Myanmar, dan terletak di dalam negara Thai. Menurut Penghulu pulau tersebut, ahli keluarganya yang bernama Tok Adam mula-mula meneroka pulau itu kira-kira ratusan tahun yang lalu. Tok Adam berasal dari Negeri Kedah. Disebabkan itulah, penduduk di sini bertutur dalam Bahasa Melayu loghat Kedah dan beragama Islam. Tiada orang Thai yang beragama Buddha di sini. Begitu juga keadaannya di Pulau Tongtong yang terletak bersempadan di dalam negara Myanmar.

Baru-baru ini, Haji Mohd. Hashim telah kembali ke Kawthoung. Dengan bantuan seorang pemandu motosikal tambang bernama Muhammad Yusof, berketurunan Pusto-Myanmar, yang memeluk Islam di zaman remajanya dan kemudian mengahwini gadis Melayu Myanmar tempatan, Haji Mohd. Hashim telah dibawa ke Kampung Melayu Dua Batu. Nama sebenar kampung ini ialah Kampung Batu Ke 2. Mereka bertolak dari pekan Pulau Dua (Kawthoung) dengan bermotosikal melalui jalanraya hingga ke Dua Batu, menuruni bukit arah pantai dan menyusup di celah-celah rumah orang Melayu. Keadaannya sama seperti rumah-rumah tradisional lama orang Kedah, berselerak dan tidak teratur di atas pasir putih pantai. Melintasi beberapa kawasan perigi tempat mandi, ramai wanita-wanita dan gadis masih mandi berkemban. Menurut maklumat penduduk tempatan, terdapat kira-kira 100 buah rumah milik masyarakat Melayu-Islam di kampung ini dan masih mengamalkan gaya hidup orang Melayu.

Haji Mohd. Hashim kemudian telah ke Pulau Tongtong yang terletak berhampiran dengan Pulau Dua. Jika semasa kunjungannya dahulu, tiada orang bukan Islam di pulau ini, tetapi keadaan kini telah berubah. Sebuah tambak tanah merah kecil yang berdindingkan batu-bata dan kayu bakau yang dipacak telah dibina bagi menghubungkan pulau ini. Sesampai ke pulau, beliau melawat kampung-kampung Melayu. Ramai penduduk berketurunan Melayu-Islam yang merupakan penduduk asal di sini. Walaubagaimanapun, ramai juga orang Myanmar yang bukan Islam telah berpindah dan tinggal di sini.

Di hujung pulau, Kerajaan Myanmar telah membuat kawasan peranginan di tepi pantai, kedai makan, rumah dan bilik-bilik sewa. Di sini, banyak pelacur dibawa dari kawasan utara. Para pelanggan pula merupakan orang-orang yang datang dari Yangon dan kawasan di utara daerah ini, bukannya masyarakat tempatan. Jelas pembangunan yang dilaksanakan telah menghambat orang Melayu tempatan. Mereka cuba menggugat agama anutan masyarakat Melayu tempatan. Mereka cuba menutup pengaruh orang luar kepada rakyat tempatan. Jika dulu tiada orang bukan Islam di sini, keadaanya telah menjadi sebaliknya.

Perjalanan Haji Mohd. Hashim kemudian diteruskan ke rumah Ustaz Haji Mohd Yusof yang terletak di Kampung Sepuluh Batu. Kampung yang di bawah pohon-pohon nyiur melambai-lambai, di atas tanah pasir putih bersih di tepi laut dengan rekabentuk rumah papan tradional orang Melayu. Menurut Ustaz Haji Mohd Yusof, sebelum bandar Pulau Dua yang ada sekarang menjadi pusat pemerintahan wilayah Kawthoung di Myanmar, pusat pemerintahannya adalah di Malay One, yang terletak beberapa batu daripada pekan Pulau Dua. Nama "Malay One" telah diberikan oleh pihak Inggeris yang menunjukkan pemerintah Inggeris mengiktiraf masyarakat Melayu yang telah wujud di sini.

Menurutnya lagi, rumah dan tanah tempat tinggal mereka di pesisir pantai ini merupakan warisan turun temurun nenek moyang mereka dari bangsa Melayu. Akhir-akhir ini, terdapat cubaan untuk menukar nama-nama tempat di sana daripada Bahasa Melayu kepada nama dalam Bahasa Myanmar. Antara nama-nama tempat yang menggunakan nama Melayu adalah Pulau Dua, Pulau Tongtong (binatang seakan penyu), Sungai Gelama (ikan), Sepuluh Batu, Kepala Batu, Tanjung Badai, Pasir Panjang, Malay One, Cham Prong (dalam Bahasa Siam bermaksud 'Seekor Gajah', dihuni masyarakat Melayu Thai), Teluk China, Teluk Besar, Mek Puteh (nama wanita Melayu), Sungai Balai, Pulau Balai, Pulau Cek Ali (Nama lelaki Melayu Islam), Tanjung Peluru, Teluk Peluru, Tanjung Gasi, Pulau Rotan Helang, Pulau Senangin dan banyak lagi.

Haji Mohd. Hashim kemudian di bawa berjumpa Ustaz Mohd Syafie, Imam Masjid Jannatun Naim, Kampung Sepuluh Batu, Pulau Dua. Rumahnya hampir sama gayanya dengan rumah Ustaz Mohd Yusof dan penduduk-penduduk Melayu Islam lain di situ. Menurut Ustaz Mohd Syafie, masyarakat Melayu Islam di sini agak terpinggir kerana tidak diiktiraf sebagai rakyat negara Myanmar. Nasib status masyarakat Melayu di sini adalah sama sahaja sebagaimana nasib Kaum Rohingya. Dalam kebanyakan program Pemerintah Myanmar, mereka tidak pernah memasukkan bangsa Melayu dalam senarai sebagai rakyat mereka sebagaimana kaum Karen, Myanmar, Siam, Mon, Kaya, Kecin, Chea dan sebagainya.

Ustaz Mohd Syafie menyatakan masyarakat Melayu Islam di Myanmar bukan sahaja menjadi rakyat yang taat, mengikut Pemerintah sebagai rakyat yang baik, bahkan pernah bersama-sama membantu memperjuangkan kemerdekaan negara Myanmar. Pahlawan agung negara Myanmar iaitu Aung San atau dipanggil juga Bucu Asa merupakan tokoh yang memperjuangkan kemerdekaan negara itu. Aung San juga merupakan ayah kepada Suu Kyi, seorang pejuang demokrasi Myanmar yang terkenal dan Aung San telah terkorban semasa Suu Kyi masih berumur 2 tahun. Orang kuat atau tulang belakang kepada Aung San adalah Abdul Razak, seorang Melayu beragama Islam yang merupakan rakyat tempatan Myanmar. Jelas Bangsa Melayu Islam telah menabur bakti dalam memperjuangkan membebaskan dan kemerdekaan Myanmar.

Baru-baru ini, penduduk Melayu-Islam di sini telah membuat majlis pertemuan dengan Duta Malaysia di Myanmar. Tuan Duta itu terkejut apabila melihat ramai dan banyaknya kampung-kampung Melayu di sini. Ramai masyarakat Melayu Islam di sini yang masih berhubungan dengan negara Malaysia. Dan anak Ustaz Mohd Syafie juga ada yang berkahwin dengan pemuda Malaysia.

Siapa Yang Cipta & Bagi Nama Malaysia???

Matapelajaran sejarah yang diajar di sekolah-sekolah negara kita tidak pernah menyatakan asal usul nama negara kita iaitu Malaysia, menyebabkan kebanyakan daripada kita pada hari ini menjadi kabur mengenai siapakah sebenarnya yang mencipta nama Malaysia ini. Jika dibandingkan dengan asal usul nama negara-negara jiran kita, agak jelas bahawa ‘Singapura’ diberi nama oleh Sang Nila Utama yang bermaksud Kota Singa (Pura = Kota), ‘Indonesia’ oleh James Richardson Logan yang bermaksud Kepulauan India (Indo=India, Nesos=pulau), dan ‘Brunei’ sempena nama Sang Aji Berunei, Raja Brunei yang pertama.



Jules Sébastien César Dumont d'Urville (23 Mei 1790 – 8 Mei 1842)


Maklumat terkini yang diperolehi menyatakan bahawa nama Malaysia sebenarnya telah mula-mula diperkenalkan oleh seorang pelayar berbangsa Perancis iaitu Jules Dumont d'Urville. Susulan daripada penjelajahan beliau ke kepulauan pasifik pada tahun 1826, beliau telah memperkenalkan tiga istilah iaitu ‘Malaisia’, ‘Micronesia’ dan ‘Melanesia’ yang membezakannya dengan budaya pulau-pulau di Polynesia. Pada tahun 1831, beliau telah mengemukakan ketiga-tiga istilah tersebut kepada Société de Géographie. Nama ‘Malaisia’ pada pandangan beliau merangkumi keseluruhan kawasan Kepulauan Melayu (Nusantara) yang pada hari ini meliputi kawasan selatan Thailand, Malaysia, Republik Singapura, Brunei Darussalam, Republik Indonesia dan Republik Filipina.





Seperkara lagi yang menarik, George Earl, seorang ahli etnologis berbangsa Inggeris telah memperkenalkan istilah Malayunesia pada tahun 1850 yang merujuk kepada kepulauan Indonesia pada hari ini. Bayangkanlah jika istilah tersebut masih digunakan pada hari ini, sudah tentu Indonesia pada hari ini bernama Republik Malayunesia. Secara psikologinya, nama yang hampir sama bagi kedua-dua buah negara ini sudah tentu mempengaruhi dan meyakinkan penduduknya bahawa mereka adalah dari satu rumpun dan budaya yang sama.

Penggunaan nama Malaysia juga telah direkodkan dalam akhbar The British North Borneo Herald (BNBH) bertarikh 1 Januari 1889 dalam laporan bertajuk “Geographical Notes in Malaysia and Asia” oleh J.E. Tenison-Woods, mengenai catatan perjalanannya ke semenanjung Tanah Melayu, Labuan, Brunei, Sandakan dan Sulu (Rujuk lampiran). Di Chicago, Amerika Syarikat, peta yang dikeluarkan pada tahun 1914 telah merujuk kawasan kepulauan nusantara ini sebagai “Malaysia”.








Sebuah buku berbahasa Itali pula telah ditulis oleh Emilio Salgari berjudul I Pirati Della Malesia dan telah diterbitkan di Itali pada tahun 1896 . Nico Lorenzutti telah menterjemah buku tersebut ke dalam Bahasa Inggeris dengan judul 'The Pirates of Malaysia'.





TV3 pula pernah menyiarkan satu artikel daripada akhbar The British North Borneo Herald (BNBH) tetapi bertarikh 1 Julai 1929 mengenai bunga-bungaan di Negeri Sabah yang dirujuk nama kawasan tu sebagai “Malaysia”. Sementara sebuah buku keluaran Mc Millan, New York, yang dikarang oleh Rupert Emerson, dan diterbitkan pada tahun 1937 berkenaan dengan semenanjung Tanah Melayu diberi judul "Malaysia : Direct and Indirect Rule".





Lain-lain fakta menarik :

1) Malaysia sepatutnya diisytiharkan pada 31 Ogos 1963. Tetapi disebabkan bantahan daripada negara jiran (Indonesia dan Filipina), ia terpaksa ditunda kepada 16 September 1963. Atas pertimbangan bahawa tarikh 31 Ogos 1957 merupakan tarikh asas kepada penubuhan sebuah negara persekutuan dan tarikh 16 September merupakan tarikh tundaan yang ditetapkan disebabkan tekanan yang timbul daripada negara luar, jadi Hari Kebangsaan masih lagi ditetapkan & disambut pada 31 Ogos setiap tahun, iaitu sebagaimana Amerika Syarikat menyambut hari kebangsaan mereka pada 4 Julai setiap tahun, walaupun tarikh kemerdekaan adalah berbeza-beza bagi negeri-negeri dalam Amerika Syarikat. Walaubagaimanapun, tarikh 16 September pada hari ini telah diisytiharkan sebagai Hari Malaysia dan dijadikan cuti umum.

2) Filipina pernah bercadang untuk menukar nama negara mereka kepada Malaysia, tetapi hasrat tersebut terpaksa dibatalkan selepas penubuhan Malaysia yang merangkumi Malaya, Singapura, Sabah dan Sarawak diisytiharkan secara rasmi pada 16 September 1963.

3) Menurut maklumat tidak rasmi, antara nama-nama alternatif yang turut dipertimbangkan untuk digunakan sebagai nama negara Persekutuan yang merangkumi Malaya, Singapura, Sabah dan Sarawak ialah ‘Langkasuka’, iaitu bersempena sebuah nama Kerajaan Melayu purba yang pernah menguasai kawasan utara tanah air kita.

4) Menurut maklumat tidak rasmi, selain Singapura, Brunei, Sabah dan Sarawak, pihak British juga menawarkan kawasan selatan Siam iaitu Patani, Jala (Yala), Menara (Narathiwat), Singgora (Songkhla) dan Setul (Satun) untuk sama-sama bergabung dan merdeka dalam Malaysia sebagaimana permintaan pemimpin dan pejuang Melayu di kawasan tersebut, memandangkan kawasan tersebut juga masih dihuni oleh majoriti penduduknya dari Bangsa Melayu. Tetapi telah ditolak oleh Tunku Abdul Rahman ketika itu untuk tidak menambah bantahan sebuah lagi negara jiran terhadap cadangan penubuhan Malaysia iaitu Thailand.

5) Di bawah ini pula merupakan antara cadangan rekabentuk bendera-bendera yang termasuk dalam senarai akhir untuk dipilih menjadi bendera Malaya dalam tahun 1949 dahulu, sebelum dibuat sedikit pengubahsuaian dan seterusnya digunakan sehingga kini apabila Negara Persekutuan Malaysia diisytiharkan :